مجال

بی رحمانه اندک بود و واقعه سخت نا منتظر

از بهار حظ تماشایی نچشیدم،که قفس باغ را پژمرده میکند

از آفتاب و نفس چنان بریده خواهم شد که لب از بوسه ناسیراب
برهنه.......
بگو برهنه به خاکم کنند،سرا پا برهنه

بدان گونه که عشق را نماز میبریم

که بی شایبه حجابی با خاک عاشقانه در آمیختن میخواهم

نوشته شده در دوشنبه 90/8/2ساعت 11:9 صبح توسط من نظرات ( ) | |